دور گشتم از رویای خویش

قایق به گل نشسته را به آب انداختم

خاک غم آلود امیدم،مرگ احساس را تمنا می کرد

دور گشتم از رویای امیدوار خویش

دور گشتم

رویای من گرگ سفید خواب هایت نبود

رویای من اسب سیاه غم هایم نبود

دور گشتم از بیابان گرم تنهایی هایم

دور گشتم

سراب ردپایت را پاک خواهم کرد

دور خواهم گشت از رویای دریاییت

دور خواهم گشت از خواب های سفید شامگاهیت

دور خواهم گشت از خویش...

"سدریک"

به خیالش که جای مهرش امن است

به خیالش که جایی میان سینه ات را از آن خود کرده است

آخر فاصله کار خود را کرد...

وداع مهر من با قلب تو،در تولد شهاب بی تفاوتی رخ داد...!

"سدریک"

ما پيغام دوست داشتنمان را با دود به هم ميرسانيم
نمي دانم آن سو براي تو تكه چوبي هست؟!
من اينجا جنگلي را به آتش كشيده ام.
سدریک:
شعله های دود سادگیت،افق تیره و تار قلب مرا روشن کرد
کاش تردید چشم هایم مرا مبهوت مه غبارآلود زمان نکند
مانده ام با جنگل خشک احساس خویش...!
آسمان یاریم خواهد کرد؟

ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

به سادگي مرگ پاييز در شب يلدا

به سادگي طلوع سرد زمستان در قلب پرستوي عاشق

ساده از دست نرفتي

ساده رفتي

ساده رفتي چون خزان گل سرخ در شب مهتابي

ساده رفتي همانند غروب رنگينكمان بر بلنداي ابر زمان

ساده تو را از دست ندادم

ساده رفتي

ساده پر كشيدي بر منتهاي آرزو

ساده گذر كردي از نسيم خنك بهاري

ساده تو را از دست ندادم

ساده خود را شكستم

ساده نرفتي

ساده بدرقه ات كردم

"سدریک"

رويت باران،انگيزه كوچ گرگ سفيد خواب هاي من بود

تعبير رويا،در نبود گرگ باران ديده

طعم خشك حقيقت را يادآور شب تنهايي من است

"سدریک"

باران مهرباني هايت،بغض صخره ها را مي شكند

اي نواي دل انگيز محبت

شوق بيداري نيلوفر،از براي سلام به اولين قطره توست

زير تازيانه احساس تو بودن افتخاريست بزرگ

و چه بي منت روياپرداز آرزوهايم مي شوي

"سدريك"

ناخدای غرورم

لنگ لنگان سوی کشتی فرسوده خویش باز می یابد

نهنگ سفید زیر پای لنگ ناخدای من زوزه کشید...!

کشتی من غرق رویا گشت

سفری نو با قایق سرنوشت،آغاز باید

جزیره را از نو خواهم ساخت

ناخدا را ملوان احساس،نیازی نیست

بی پرده بگویم 

جزیره را بي تو پناهی نیست

"سدریک"

فلاکت روزگارم زمانی جلوه گر شد

که کودکی خردسال من نتوانست طوطی و بقال را از بر شود

انقراض طوطی بدست من رخ نمی داد

اگر جمعه به مکتب رفته بودم...

"سدریک"

جلوس شاهین بر تخت زمین محال است

صخره ای بلند و محکم باید بود

بر منتهای خلوص و تمنا...!

"سدریک"

عاقبت کورنگی چشم هایم کار دستم داد!

زمانی که آسمان را ابری می پنداشتم...!

دیر زمانیست که در انتظار طلوع رنگ ها بی رنگم

بوم روح من زیر تیغ نقاش،طلوع را نظاره گر بود

در نبودت چه بی رنگ است طلوع خورشید احساس من...!!!

"سدریک"

پاییز دل انگیز نیز قصد سفر دارد!!!

هیچ کس قدر سخاوت رنگ های بی نظیرش را ندانست

شاید زمستان نبودش را قدر بداند

آری...!!!

فقط روي سپید زمستان است که مرا در برابر دیدگان پاییز رو سفید نگه می دارد

"سدریک" 

دلم هوای کودکی را تنگ کرده!!!

دیگر به ندرت تصویری از خیال های کودکیم از ذهن پر تلاطمم می گذرد

که بگوید:

یادم تو را فراموش

"سدریک"

امشب را با انعکاس تلالو عشق،در مرداب خواب سر میکنم

جغد سفید از بیعت شکنی ماه،به شاخه درخت غرور پناه برده است

انعکاس رویا همیشه زیبا خواهد بود

مگر آنکه اشک آسمان،نفش آیینه را به دار مجازات بیاویزد.

پرواز در سپیده دم،سمفونی اختیار را خواهد نواخت

آنجاست که طلوع حقیقت پا برجاست.

"سدريك"

کمان تو تکیه گاه تیر کند من نیست!

من روزگاریست که بر نشان افسوس نشسته ام

دوباره بر چله نشستن من دروغی فاحش است.

دروغی به وسعت دنیا با آغوش باز!

دنیایی که مرا اسیر کماندار سپید می پندارد

چله شکن روزگار را اسیر پنداشتن،توهمی حقیقیست!

"سدريك"

بعد از مردنت چگونه باید بدهکاریم را یپردازم

شاید رفتن من باشد که طلبکار مردن توست

بیا فارغ از حساب و کتاب،بی حساب شویم.

"سدریک"